ตาม สัญญาที่ผูกพันว่า..ภายใน 3 ปีจะต้องเปิดให้ได้ 12 สาขาใน 3 จังหวัด คือ อุบลฯ สุรินทร์ และศรีสะเกษ เป็นพันธนาการที่ดูแล้วช่างห่างไกลเพ้อฝันยิ่งนักในวันที่เก็บสัญญากลับมา บ้าน..เพราะวันที่จะเริ่มนั้น..เงินทุนมี เพียงน้อยนิด..แต่ด้วยความมุ่งมั่นคิดว่าหากเรามีความตั้งใจจริง..อุปสรรคก็ เพียงสิ่งที่ให้เราต้องฝ่าฟันเท่านั้นเอง..
แต่ที่สำคัญคือ..เราต้องบริหารเองทุกอย่าง ตั้งแต่หาทำเลเอง ตกแต่งร้าน(ตามมาตรฐานบริษัท) จัดหาสินค้า และ จัดหาพนักงานเพื่อบริการ..

หลังเซ็นต์สัญญาเพียง ไม่กี่วัน ผมก็พาทีมงานชุดแรกไปรับการอบรมวิธีบริหารจัดการร้าน 7-11 ที่ส่วนกลาง..ยังจำภาพวันนั้นได้ดีว่า..ในห้องอบรมวันแรกผมลุกขึ้นถก เรื่อง"การค้าปลีก"กับวิทยากรตามความเข้าใจที่ผมเคยทำมา..และสุดท้ายผมก็บอก ว่า..เอางี้คุณอบรมพนักงานผมไปเถอะ..ผมไปนั่งคุยกับผู้บริหารดีกว่า..

7 กรกฏาคม 2536(7/11/93)..ร้าน 7-11 สาขาแรกในอีสานใต้ก็เปิดดำเนินการที่สี่แยกกิโลศูนย์(ตรงข้ามธนาคารไทย พาณิชย์)..โดยส่วนกลางมาคุมการก่อสร้างให้ทั้งหมด..และผมบอกว่า..ตั้งแต่ สาขาที่สองเป็นต้นไป..ผมขอปรับเปลี่ยนสภาพร้านให้เหมาะตามที่ผมคิด..คนคุม งานไปแจ้งคุณลิขิตว่า..ผมจะไม่ทำตามแบบส่วนกลาง..คุณลิขิตตอบว่า.."ลองให้โก เค้าทำดูซิ..ถ้าไม่ดีเราก็บอกโกให้เค้าแก้.."

เค้าลางของการเห็นไม่ตรงกันตามมาตรฐานส่วนกลางของเขตอุบลได้เกิดขึ้นตั้งแต่ สาขาแรก ..โชคดีที่ผู้ใหญ่ทางซีพีเชื่อมือว่า..ผมเป็นมืออาชีพเรื่องค้าปลีก..จึง ยินยอมผ่อนปรนให้เพื่ออย่างน่อยก็ได้แลกเปลี่ยนความรู้กันไปสู่สิ่งที่ดีที่ สุด...นี่คือ..สิ่งที่ทำให้ต่อมาผมได้พัฒนาร้าน 7-11 ในเขตอุบลไปอย่างมากมาย..

การต้องทำเองทุกอย่างเหมือนเป็นร้านเราเอง..โชคดีที่ขณะนั้นผมมีร้านไนท์มิ นิมาร์ทอยู่แล้ว 3 สาขา ทำให้การขยายร้าน 7-11 ในช่วงแรกๆนั้นผมทำได้อย่างรวดเร็ว ในปีแรก(2536)เพียง 5 เดือนผมก็ขยายได้ถึง 5 สาขา..เป็นที่พึงพอใจของผู้บริหารซีพีเซเว่นส์อีเลเว่นส์ยิ่งนัก...

แต่ในปีต่อมาการขยายเริ่มมีปัญหามากขึ้นทั้งเรื่อง เงินทุนและการจัดการ เพียงแต่ว่าในปีนั้นเองได้เกิดบริษัทไฟแนนท์มากมายและมีบางบริษัทได้รับจำนำ อุปกรณ์ในร้าน 7-11 นั่นคือพอเราตกแต่งร้านเสร็จก็เอาอุปกรณ์จำนำเพื่อเอาเงินทำร้านต่อๆไป...ทำ ให้ผมมีเงินทุนในการเปิดสาขาต่อ..รวมทั้งผมควบคุมการก่อสร้างเองทำให้การลง ทุนประหยัดกว่าที่ส่วนกลางประมาณไว้ไม่ใช่น้อย...

สาขาที่ 6 ผมขยายไปที่จังหวัดศรีสะเกษคือ สาขาวันลูกเสือ..ทำให้ชาวศรีสะเกษต่างพออกพอใจที่เป็นจังหวัดที่มีร้าน 7-11 อันดับแรกๆในอีสาน.. ส่วนสาขาที่ 7 ถึง10 ก็ยังขยายในอุบล..จนปีที่สาม(2539)..สาขาที่ 11 จึงได้ไปเปิดที่อำนาจเจริญและสาขาที่ 12 จึงได้เปิดที่จังหวัดสุรินทร์ในปี 2539 ครบตามสัญญา.( ซีพีไม่มีสัญญาผูกมัดว่าต้องขยายเพิ่มอีกปีละเท่าไร..)

ในการทำร้าน 7-11 ในระยะแรกๆ นอกจากเรื่องเงินทุนแล้วปัญหาที่เจอมักจะเป็นปัญหาของพนักงานที่ยังไม่เข้า ใจระบบบริการ 24 ชม.และปัญหาของการกระจายสินค้า..ยิ่งมีสาขามากขึ้นปัญหาของสินค้าส่งไม่ทัน ไม่พอขายยิ่งมากขึ้นเป็นเงาตามตัว..โดยเฉพาะในปีแรกๆที่เราสั่งจากบริษัทแม่ คือห้างยิ่งยงสรรพสินค้า ซึ่งสินค้าที่ขายในห้างและที่ขายในร้านมินิมาร์ทนั้นจะมีความแตกต่างกัน.จน ในที่สุดในปี 2539 ผมก็แยกมาตั้งบริษัทจัดซื้อสินค้าและจัดส่งเองที่ถนนคลังอาวุธ..

ในปี 2537 นั้นมีรุ่นน้องได้มาเสนอขายที่ดินที่ห้วยจาระแมจำนวน 17 ไร่.ซึ่งผมก็ได้ซื้อเอาไว้..เพราะคิดว่าที่ดินแปลงนี้อยู่ไม่ไกลแถมติด ลำห้วยจาระแม..และที่ดินแปลงนี้เองที่ได้เป็นทุนช่วยผมในการขยายร้าน 7-11 ในเวลาต่อมา..เพราะในปี 2538 กระแสการกู้เงินนอก(BIBF)ได้แพร่ขจายมา..จนมีบริษัทไฟแนนท์มาเปิดในอุบลหลาย บริษัท..และในปี 2539 ผมก็นำที่ดินแปลงนี้ไปจำนองกับ บริษัทเงินทุนหลักทรัพย์นครหลวงเครดิตจำกัด ทำให้ได้เงินมาขยายสาขาต่อ..

ปี 2540 ซึ่งตอนนั้นผมมีเพียง 15 สาขาเป็นปีที่ผมมีความเบื่อหน่ายในการทำร้าน 7-11 อย่างมาก..เพราะนอกจากผมจะเป็นหนี้มากมายแล้วผมยังต้องเดินทางไปตามจังหวัด ต่างๆตลอดเวลา..จึงแจ้งความประสงค์ขายสิทธิคืนให้บริษัทซีพีเซเว่นส์อีเล เว่นส์ในราคาที่ตนเองคิดว่ามีกำไรพอประมาณ..หลังจากตกลงราคากันด้วยวาจาแล้ว ก็บังเอิญขณะนั้นเป็นช่วงปิดเทอมที่ผมต้องพาครอบครัวไปเที่ยวภาคเหนือ..และ ได้แวะไปเยี่ยมคุณสันติ อดีตประธานกลุ่ม PDS ที่สนิทกันที่นครสวรรค์..บนโต๊ะอาหารคืนนั้น..
ผม.."เฮียเล้ง..ผมสบายแล้วนะ.."
คุณสันติ.."สบายยังไงครับ..โก.."
ผม.."ผมขายคืน 7-11 ให้ซีพีแล้วต่อไปผมไม่ต้องทำแล้ว.."
คุณสันติ.."อืมม..โกเฒ่า..ผมว่านะ..ในเมืองไทยคนที่มีเงินร้อยล้านนะมีนับ ไม่ถ้วน..แต่คนที่มีร้าน 7-11 หลายๆสาขาแบบโกนั้นมีไม่กี่คน...ผมอยากมีบ้างยังทำไม่ได้เลย..และอีกอย่างโก ขายไปแล้วโกจะไปทำอะไร..ห้างฯก็ไม่ได้ทำแล้ว.."

ผมเก็บคำพูดคุณสันติมาคิด..และเมื่อกลับมาถึงอุบล..ผมก็โทรไปแจ้งส่วนกลางขอ ยกเลิกการขายนั้น...นับว่า..คุณสันติเป็นผู้มีพระคุณที่ได้ท้วงติงไม่ให้ผม ขายสิทธิคืนให้กับซีพี..

ในเดือนกุมภาพันธปี 2543 บริษัทซีพีเซเว่นอีเลเว่นส์ จำกัด(มหาชน)ได้ขยายศูนย์กระจายสินค้า( DC )จนมั่นใจว่าสามารถส่งสินค้าไปทั่วประเทศได้ จึงมาเสนอให้ทางผมเข้าระบบการรับสินค้าจากส่วนกลางโดยขอเก็บค่าบริการ 1.5% จากยอดขาย ซึ่งผมคิดดูแล้วว่าสามารถตัดปัญหาการจัดการจัดซื้อและจัดส่งสินค้าออกไป จึงตกลงเข้าระบบรับสินค้าจากส่วนกลางตั้งแต่นั้นมา..นั่นคือ..ทุกสาขาของผม ก็สามารถออนไลน์สั่งสินค้าโดยตรงจากส่วนกลางได้เลย..

รวมทั้งปีนั้นเป็นปีที่ทางซีพีเสนอให้ทางซับแอร์เรียทุกเขตสามารถกู้เงินใน การขยายสาขาจากส่วนกลางได้หากมีปัญหาเรื่องเงินทุน...จึงทำให้การขยายสาขา เริ่มราบรื่นขึ้น..

ตั้งแต่ปีแรกจนถึงปี 2550 ..นับรวม14 ปีผมขยายสาขาได้ 50 สาขา..ปัญหาที่พบคือ ยอดขายน้อยกำไรน้อย..บางเดือนผมต้องไปยืมเงินญาติมาจ่ายเงินเดือนลูกน้อง ด้วยซ้ำ..ผมจึงตัดสินใจไปเข้าพบคุณปิยวัฒน์ กรรมการผู้จัดการบริษัทซีพีออล จำกัด(มหาชน)แจ้งว่า..ถ้าเป็นไปได้ผมอยากขอกำไรเพิ่มขึ้นบ้างเพราะกำไรที่ ได้นั้นน้อยเกินไปไม่คุ้มรายจ่าย..คำตอบที่ได้รับคือ..
"โก..กลับไปรีโนเวต(ปรับปรุงใหม่)ร้านตัวเองเถอะครับ..ถ้ารีโนเวตแล้วร้าน ใหม่ขึ้นสวยขึ้น ยอดขายจะดีขึ้นกำไรก็จะมากขึ้น.ลองดูก็ได้สัก 6 สาขาทางบริษัทยินดีให้ยืมเงินไปรีโนเวตโดยไม่คิดดอกเบี้ย"..

การรีโนเวตร้านใหม่จึงเริ่มขึ้นในปี 2551 พร้อมๆกับการปรับปรุงร้านใหม่ผมก็เสนอให้ส่วนกลางบรรจุสินค้าบุ๊กสไมล์และ สินค้าเซเว่นส์แค๊ตตาล๊อกออนเซลเข้ามาด้วย..ซึ่งปรากฏว่าร้านที่เรารีโนเวต ใหม่มียอดขายเพิ่มขึ้นจริง..แม้ว่าเปอร์เซนต์กำไรเท่าเดิมแต่ก็ทำให้เม็ด เงินมากขึ้น..ผมจึงทำการรีโนเวตร้านเดิมที่มีสภาพเก่าทุกร้านทันที...

จบตอนที่ 3..ติดตามตอนต่อไปครับ..

ภาพข้างล่าง..เป็นภาพการเปิดร้าน 7-11 สาขาเบ็ญจะมะฯ..ปี 2542..ซึ่งในยุคนั้นการเปิดร้านยังมีพิธีเปิดอยู่เลย..มีแขกผู้มีเกียรติมา ร่วมในงานเปิดมากมาย..ในภาพ ท่านผู้ว่าศิวะ แสงมณี ผวจ.อุบล และท่าน ผอ.สมพงษ์ โลมรัตน์ ร่วมทำพิธีเปิด..