ในยุคนั้น(2531-2538)..ในวงการค้าปลีกไทยไม่มี ใครไม่รู้จัก กลุ่ม PDS เพราะกลุ่มนี้นอกจากจะเป็นเจ้าของห้างสรรพสินค้าทั่วประเทศ..ที่สำคัญคณะ กรรมการที่บริหารกลุ่มนี้ เป็นคนหนุ่มไฟแรง หลายคนจบ นอกมาหมาดๆหลายคนเป็นเซียนการตลาดทำธุรกิจมาอย่างโชกโชน แต่ที่สำคัญคนกลุ่มนี้ทำธุรกิจอันเดียวกันแต่คนละพื้นที่จึงไม่มีข้อขัดแย้ง มีแต่สิ่งที่จะนำมาแชร์กันเพื่อสร้างให้เกิดประโยชน์สูงสุด...

จากที่เล่าให้ฟังว่า..คณะกรรมการ12 ท่านต้องประชุมร่วมกันทุกเดือนเดือนละครั้ง..ซึ่งแรกๆก็ไปประชุมที่โรงแรม ห้องอาหาร ต่อมาก็ได้ห้องประชุมของคุณบุญญสิทธ์(เสี่ยหลอ) ห้างรุ่งธนเกียรติ สุรินทร์ ซึ่งมีสำนักงานในกรุงเทพ..เป็นสถานที่ประชุม..ยิ่งทำให้การประชุมกรรมการใน ยุคต่อมาสะดวกยิ่งขึ้น..

นอกจากการประชุมประจำเดือนของคณะกรรมการแล้ว เราก็มีการประชุมภาคทุกๆ 3 เดือนผลัดเปลี่ยนกันไปยังทุกภาคซึ่งนอกจากจะได้สร้างความสามัคคีในกลุ่ม สมาชิกแล้วเราก็ได้ไปท่องเที่ยวในภาคต่างๆโดยได้รับการต้อนรับอย่างดียิ่ง จากสมาชิกในภาคนั้นๆ..และนี่เองทำให้ผมมีเพื่อนแทบจะทุกภาคและเป็นเจ้าของ ห้างสรรพสินค้าอีกด้วย...

การได้มาแลกเปลี่ยนความรู้ที่สำคัญคือนำเอาปัญหาในการธุรกิจมาเล่าสู่กัน ฟัง..สำหรับผมก็อยู่ในกลุ่มอายุมากกว่าหน่อยมีประสพการณ์การทำงานมากกว่า แต่ก็แลกเปลี่ยนกับอีกหลายคนที่จบด้านทฤษฏีมา..จึงทำให้มองเห็นวิธีการแก้ ปัญหาในอีกด้าน..การพัฒนาแบบวิชาการ..การนำระบบต่างๆเข้ามาช่วยในการบริหาร ร้าน เช่น ระบบเทคโนโลยี หรือระบบการกระจายสินค้าที่เราเรียกว่า..โลจิสติค..ซึ่งขณะนั้นยังไม่เป็น ที่รู้จักในเมืองไทย..แต่กลุ่ม PDS กลับพยายามผลักดันให้เกิดการใช้ระบบโลจิสติคอย่างจริงจังและนี่เองทำให้ผม ได้มีความรู้ด้านนี้โดยไม่ต้องเข้าไปศึกษาจากสถาบันไหนเลย..

ยิ่งไปกว่านั้น..จากระเบียบชมรมฯให้เลือกประธานใหม่ทุก 2 ปีนั้นทำให้ คุณสันติ คุณาวงศ์ ประธานคนแรกเป็น 2 สมัย 31-35..คุณวรวัชร ตันตรานนท์ เป็นประธานคนต่อมา(36-37)และผมก็ได้รับเลือกเป็นประธานคนที่สาม(38-39)..การ ได้เป็นประธานก็เป็นโอกาสดีที่ได้เรียนรู้การประสานงานจากฝ่ายต่างๆและการ เรียนรู้ที่จะนำองค์กรขนาดใหญ่เช่นนั้น...

และประโยชน์อีกอย่างที่ส่งผลมาถึงทุกวันนี้สำหรับผมจนต้องนำชมรมฯนี้มาเล่า ให้ฟัง คือ การมองเห็น การทำค้าปลีกในกลุ่มอื่นๆนอกจากการทำห้างคือ ร้านมินิมาร์ท เพราะเป็นการกระจายกำลังการขายไปยังตลาดที่มาไม่ถึงห้างนั่นเอง..

ในประมาณปี 2533 เป็นปีที่ห้างเซ็นทรัลได้ขยายตลาดสู่ต่างจังหวัด โดยขยายไปยังจังหวัดเชียงใหม่เป็นแห่งแรก..นั่นคือ..เซ็นทรัลกาดสวน แก้ว..เราได้มองเห็นว่า..นี่คือการรุกตลาดของห้างต่างจังหวัดจากส่วนกลางและ ที่สำคัญห้างนั้นเป็นซัพพลายเออร์ของเราด้วย(เซ็นทรัล เป็นตัวแทนจำหน่าย ยีนส์ลี แรงเลอร์ อาดีดาส จอห์นเฮนรี เป็นต้น)เราจึงได้ทักท้วงไปในนามกลุ่ม PDS ว่าการมาเปิดห้างสรรพสินค้าเพื่อแย่งตลาดทั้งๆที่ตนเองเป็นซัพพลายเออร์นั้น เป็นสิ่งไม่สมควร..สิ่งที่เราจะประท้วงคือ..เราจะยกเลิกการขายสินค้าของ กลุ่มเซ็นทรัล..ซึ่งสุดท้ายก็จบลงด้วยการพูดคุยกัน(ผมเองจำรายละเอียดไม่ได้ ว่าเป็นอย่างไร..) แต่ก็ทำให้ยักษ์ใหญ่ระดับเซ็นทรัลต้องประสบปัญหาเพระาการรวมตัวของกลุ่ม PDS.

ในปี 2532 กลุ่มซีพี ได้เปิดธุรกิจค้าปลีกหลายแบบ หนึ่งในนั้นคือ การทำร้าน 7-11 ซึ่งทางกลุ่มซีพีได้ตั้งบริษัทซีพีเซเว่นส์อีเลเวนส์(ปัจจุบันคือ ซีพีออลล์)ซื้อลิขสิทธิมาจากกลุ่มเซาท์แลนด์ อเมริกา..ในขณะนั้น..ทางซีพีซึ่งยังไม่ถนัดการทำร้าน 7-11 มองว่า..ตลาดเมืองไทยใหญ่เกินที่บริษัทจะทำเองและต้องการเปิดให้เร็ว จึงมีนโยบายว่า..ต้องการให้คนท้องถิ่นในจังหวัดที่เป็นจังหวัดชายแดนได้เป็น ผู้รับช่วงสิทธิไปแล้วช่วยเปิดขยายเข้ามา..

ดังนั้น ซีพีออลล์จึงมองหาผู้รับช่วงทำร้าน 7-11 ในต่างจังหวัด ซึ่งจังหวัดแรกก็คือ จังหวัดเชียงใหม่ และแน่นอนว่า..ซีพีออลล์ก็มองไปที่กลุ่มPDSซึ่งขณะนั้นต่างก็ทำร้านมินิมา ร์ทกันแล้ว..เพราะนอกจากจะได้หุ้นส่วนแล้วก็ยังลดคู่แข่งไปด้วย..

จังหวัดที่ได้รับการทาบทามให้เป็นผู้ได้รับสิทธิเช่าช่วง(SUB AREA LICENCE)จากซีพีออลล์ในขณะนั้น ก็คือ เชียงใหม่ ภูเก็ต อุดร อุบล สงขลา ยะลา..โดยการติดต่อของซีพีออลล์คือรับเมืองแม่และเมืองบริวารไป 2-3 เมืองจ่ายเงินแรกเข้าก้อนหนึ่งแล้วจัดทีมเข้าไปอบรมวิธีทำร้าน 7-11 ในกรุงเทพกลับมาก็มาลงทุนทำร้านเองทุกอย่างซึ่งบริษัทแม่จะเป็นพี่เลี้ยงใน การจัดการต่างๆ..และมีจำนวนขั้นต่ำว่าจะต้องเปิดให้ได้ภายในเวลาที่กำหนด ให้..นี่เองจึงเป็นที่มาของ ร้าน 7-11 ในต่างจังหวัดที่เราเรียกว่า..SUB AREA LICENCE ซึ่งแตกต่างกับร้านแฟรนไซด์ทั่วๆไป..

จบภาค 3 ..ภาคต่อไปเป็นเรื่องเซเว่นอีเลเว่นอุบลราชธานีครับ...

ภาพ:รับเป็นวิทยากรไปบรรยายเรื่อง ค้าปลีกห้างภูธร จัดโดย นสพ.คู่แข่ง ในฐานะประธานชมรมห้างสรรพสินค้าภูธร...เมื่อวันที่ 30 มิถุนายน 2538